فناوری بلاک چین
برای توصیف فناوری بلاک چین باید گفت که این فناوری یک دفتر کل توزیع شده ایمن به روش رمزنگاری است و به تمام نودهای شبکه امکان تعامل به شیوه همتا به همتا (P2P) و غیر متمرکز و رسیدن به توافق در خصوص تمامی تراکنش‌های زنجیره شبکه جهانی را می‌دهد. به‌کارگیری واسطه‌زدایی می‌تواند مشکلات مربوط به پلتفرم‌های متمرکز مثل نبود شفافیت، فساد، اجبار، سانسور، قدرت بازاری شدید و هزینه‌های تراکنشی را کاهش دهد.
بلاک چین در ابتدا با بیت کوین و توسط ساتوشی ناکاموتو معرفی شد و فرد یا گروهی از افراد بی‌نام باقی ماندند. اگرچه هیچ منبعی برای نام آن‌ها در وایت پیپر بیت کوین وجود نداشت، بلاک چین بیانگر دیتابیسی است که در آن تراکنش‌های بیت کوین صورت می‌گیرند.
هنگامی که متخصصین و پژوهشگران از واژه بلاک چین به صورت کلی استفاده می‌کنند، منظورشان مدیریت آزادی است که در آن همه قابلیت شرکت در شبکه همتا به همتا و تایید تراکنش‌ها و زیرساخت‌های اطلاعاتی را دارند. این زیرساخت‌ها از زنجیره ای از بلاک‌ها در یک دفتر کل توزیع شده تشکیل می‌شود (دیتابیس توزیع شده). از نظر زیرساختی، تمام رمز ارزها بیانگر زیرساخت بلاک چین همانند ایده‌آل‌گرایی اصلی ناکاموتو هستند. هرچند در زمینه آزادی مدیریت، بلاک چین رمز ارزهای بعد از بیت کوین درجات دیگری از باز بودن یک شبکه را ارائه می‌کنند. این موارد در مفهوم ابتدایی بلاک چین ناکاموتو وجود ندارند.
اجزای بلاک چین عمومی
بلاک چین عمومی از پنج فناوری اصلی تشکیل شده است:
1- یک دفتر کل توزیع شده عمومی یا دیتابیس که در آن اطلاعات از طریق ارسال تراکنش‌ها ثبت می‌شود. تمامی کاربران می‌توانند این دیتابیس را از طریق ارسال یا دریافت تراکنش ثبت کنند. آدرس‌ها از نظر نام به صورت مستعار هستند و تمام اطلاعات ثبت‌شده به بلاک‌های مختلف مرتبط می‌شود و تمامی موارد توسط سازنده برچسب زمانی دریافت می‌کنند.
2- رمزنگاری PGP یا حریم‌خصوصی نسبتا خوب که آدرس‌های خصوصی-عمومی ایجاد می‌کند. این فناوری به کاربران اجازه می‌دهد بدون نشان‌دادن کلید اصلی یا پسورد خود، اثبات کنند که مالک اطلاعات هستند. در اصل می‌توانیم به کاربران دیگر نشان دهیم که صاحب آدرس یا حسابی هستیم و نیازی به نشان دادن مدارک خود نداریم. این مسئله به کاربران، حریم خصوصی لازم برای تراکنش مستقل و دیجیتال را ارائه می‌کند.
3- یک رمز ارز یا توکن که به تمام تراکنش‌ها مربوط می‌شود و می‌تواند در تمامی بلاک چین‌ها رخ دهد. توکن‌ها می‌توانند به مالکان خود گزینه‌های مختلفی ارائه کنند؛ مثلا حق ثبت آن بلاک چین، رای‌دادن، حقوق دریافت سود و چندین و چند مورد دیگر. هر توکن می‌تواند بیانگر یک کالا، ارز، تمبر یا نمایش دیجیتالی هر دارایی دیگر باشد. رمز ارزها ضروری هستند زیرا به کاربران انگیزه می‌دهد تا شبکه را به شکل ایمن حفظ کنند.
4- توافق توزیع شده معمولا با اثبات کار (PoW) همراه است یا به فناوری مربوط می‌شود که به کاربران برای تایید تراکنش‌ها و ایمن نگه داشتن شبکه نیاز دارد تا با حل مشکلات رایانشی پیچیده از هدر رفتن انرژی جلوگیری کنند. هدف این است که تاییدکنندگان (یا استخراج‌کنندگان) ارز رمزنگاری به منظور پاداش برای حفظ ایمن بلاک چین، پاداش دریافت کنند. این کار با تشویق تاییدکنندگان بلاک چین به هدر ندادن انرژی و پیدا کردن راه‌حل‌های جدید برای حل مشکلات رایانشی (با عنوان هش) باعث ایمن شدن شبکه می‌شود و به افراد اجازه نمی‌دهد تا بیش از 51 درصد حق رای‌دهی را در اختیار داشته‌باشند. بنابراین توافق باز هم غیر متمرکز باقی می‌ماند.
5- یک شبکه همتا به همتای بدون اجازه، برای اینکه کاربران بتوانند رمز ارزهای خود را داشته باشند و نیازی به فرد واسطه حس نشود (مثل زیر ساخت بانک در کانال‌های پرداخت متداول). این مسئله به کاربران اجازه تبادل آزادانه با یکدیگر را می‌دهد. P2P بر اساس این نظر استوار است که کاربران مالک داده‌های خود هستند و این اطلاعات به صورت عمومی ذخیره می‌شود اما فقط توسط مالکی که جفت کلیدی مناسب را در اختیار داشته‌باشد قابل دسترسی خواهد بود.
|
دفتر کل توزیع شده |
بلاک چین |
| همتا به همتای بدون مجوز |
نه |
بله |
| دیتابیس توزیع شده |
بله |
بله |
| رمزنگاری PGP |
بله |
بله |
| ارز رمزنگاری شده |
نه |
بله |
| توافق توزیع شده |
بله |
بله |
نتیجه‌گیری
فناوری بلاک چین می‌تواند نسخه وب 4.0 بهتری ایجاد کند، اما علاقه‌مندان به رمز ارزها باید روی فناوری عمومی و بدون نیاز به مجوز کار کنند، زیرا آینده بر اساس فناوری عمومی ساخته خواهد شد.
اگر ما برای آغاز بهبود اشتراک ارزش بین شرکت‌ها و کاربران تلاش کافی انجام ندهیم، شاید نتوانیم راه‌حل‌های کافی برای مشکلات امروزی خود در زمینه مالکیت اطلاعات و پول پیدا کنیم.
منبع
