فرار مالیاتی با بیت کوین و رمز ارزها!

فرار از مالیاتی با بیت کوین و رمز ارزها!

خانواده‌ها و تجار ثروتمند اروپا برای اولین بار در قرن ۱۹ به این فکر افتادند که سرمایه‌های خود را به خارج از کشور منتقل کنند تا از گزند دولت‌های تشنه‌ مالیات در دوره‌ پس از جنگ‌های ناپلئونی در امان بمانند. در طول دو سده‌ اخیر، قانون‌زدایی و مقررات آسان‌گیرانه مالی به ثروتمندان اجازه داده تا روی مرز میان معافیت مالیاتی و فرار از مالیاتی حرکت کنند.

با این حال، بلاک چین، که اولین بار در سال ۲۰۰۸ پدید آمد، موقعیت مشابهی را در اختیار مردم عادی قرار می‌دهد. هر کسی با استفاده از رمز ارزها و با کمی دانش فنی می‌تواند برای خودش حساب آف‌شور (Offshore) باز کند، البته حسابی که در این جا از جنبه‌ی فضای سایبری معنا پیدا می‌کند.

در بلاک جنسیس – اولین بلاکی که در بلاک چین بیت کوین ساخته شده – پیامی پررمز و راز وجود دارد: «The Times 03/Jan/2009 Chancellor on brink of second bailout for banks» این عبارت که از روزنامه تایمز به تاریخ سوم ژانویه‌ی ۲۰۰۹ گرفته شده بود، در واقع توسعه‌ نوعی دارایی را پیش‌بینی می‌کند که می‌تواند جایگزینی برای بانک‌های مرکزی باشد. در آن دوران از بیت کوین عموما برای معاملات دارک‌نت استفاده می‌شد، حداقل تا زمانی که کاربران فهمیدند که چون هر تراکنش در بلاک چین‌های آزاد به یک آدرس عمومی متصل است این فناوری بهترین راهکار برای انجام معاملات غیرقانونی نیست و همان روش مرسومِ استفاده از پول نقد بهتر می‌تواند هویت آن‌ها را مخفی کند.

در سال ۲۰۱۴ مجموعه‌ای از کوین‌های جدید مثل مونرو (Monero) و ورج (Verge)، و Zcash که در سال ۲۰۱۶ به وجود آمد، وارد بازار شدند که حریم خصوصی بهتری داشتند. ارزهای مبتنی بر بلاک چین نه تنها غیرمتمرکز بودند، بلکه اثری از آن‌ها باقی نمی‌ماند. این ارزهای ناشناس برای بسیاری از طرفداران آن‌ها حکم پادزهری را داشت که مردم می‌توانستند از آن‌ها در برابر سیستم‌های نظارتی نظام سرمایه‌داری استفاده کنند.

در این نسخه از آینده، پلتفرم‌هایی مثل WeChat یا فیسبوک، می‌توانند دسترسی مستقیمی به اطلاعات مالی شما داشته باشند و از عادات مصرف کاربران برای بازاریابی استفاده کنند یا امکان دسترسی به خدمات را یک‌شبه از شما بگیرند.

ولی اگر آینده‌های دیستوپیایی (ویران‌شهری) را کنار بگذاریم، کوین‌های مبتنی بر حریم خصوصی همین حالا می‌توانند مزایایی را در اختیار شما قرار داده و مانع از آن شوند که شرکت‌های بزرگ یا مجرمان بتوانند به اطلاعات مالی شما دسترسی داشته باشند.

زوکو ویلکاکس اوهِرن، متخصص امنیت کامپیوتر و موسس و مدیرعامل Zcash، می‌گوید:

ولی در عین حال که کوین‌های حریم خصوصی امکان مقابله با سیستم‌های نظارتی سرمایه‌داری را فراهم می‌کنند، اجازه می‌دهند مردم بتوانند سرمایه‌های خود را برای مقاصد نادرست نیز مخفی کنند. طرفداران رمز ارزها به تازگی یاد گرفته‌اند که چطور می‌توانند با استفاده از این فناوری دارایی‌های خود را در هنگام طلاق یا پرداخت مالیات از دید مراجع قضایی پنهان کنند.

مجموعه‌ای از حوادث مصیبت‌بار دریایی!

هر کسی که در سال ۲۰۱۷ وقایع دنیای رمز ارزها را در توئیتر دنبال کرده باشد، حتما می‌داند که طرفداران این حوزه علاقه‌ی مشترکی نسبت به ورزش‌های آبی دارند. وقتی موسس مونرو، ریکاردو اسپاگنی، در توئیتی اعلام کرد که همه‌ی رمز ارزهای خود را در «مجموعه‌ای از حوادث مصیبت‌بار دریایی» از دست داده، میم تازه‌ای متولد و به سرعت میان کاربران دست به دست شد، چون سایر چهره‌های شناخته‌شده‌ی دنیای رمز ارزها هم مدعی شدند که سرمایه‌های خود را در وقایع جعلی مشابهی از دست داده‌اند.

ولی چه کسی می‌تواند ثابت کند که چنین اتفاقی نیفتاده است؟ از دست دادن کد پیچیده‌ای که دارایی‌های دیجیتالی شما را کنترل می‌کند امر بسیار ساده‌ای است، و طبق اعلام شرکت Chainalysis، از زمان پیدایش رمز ارزها حدود ۴ میلیون بیت کوین گم شده و امکان بازیابی آن‌ها وجود ندارد. اکنون در حالی که شماری از سرمایه‌گذاران این فضا می‌خواهند بدانند این دارایی‌های دیجیتالی چقدر در برابر سرقت و از دست رفتن ایمن هستند، دولت‌ها دست به کار شده‌اند تا قوانینی وضع کنند که مانع از سوء استفاده از این فناوری شود. با این حال، همچنان روش‌هایی وجود دارد که به سرمایه‌گذاران اجازه می‌دهد به شکلی قانونی از پرداخت مالیات سر باز بزنند.

طبق اعلام آژانس خدمات درآمد داخلی آمریکا (IRS)، تراکنش‌های رمز ارز به رمز ارز و رمز ارز به پول نقد، هر دو مشمول مالیات هستند، اما این نظر مطمئنا به مذاق بسیاری از معامله‌گران و سرمایه‌گذاران حوزه‌ی کریپتو خوش نمی‌آید. بر این اساس، نه تنها سرمایه‌گذاران بلند مدت رمز ارزها مشمول مالیات دارایی‌های مرسومی مثل اسباب و اثاثیه خواهند شد، بلکه سرمایه‌گذاران کوتاه مدت هم باید هر بار که رمز ارزی را خرید و فروش می‌کنند بابت آن مالیات بدهند.

در طول دوره بازار خرسی ۲۰۱۸، وقتی ارزش بیت کوین حدود ۸۰ درصد افت پیدا کرد، این هزینه آن قدر زیاد شد که بسیاری قادر به پرداخت آن نبودند، به همین خاطر بخش جدیدی را در اکوسیستم رمز ارزها به وجود آوردند که «وام‌دهی» نام داشت.

در این سازوکار، سرمایه‌گذار به جای فروش رمز ارز و مشمول مالیات شدن، خود را در نقش وام‌دهنده‌ای ظاهر می‌کند که بیت کوین یا اتریوم‌هایش را تحت نظارت خود درآورده و از آن به عنوان وثیقه استفاده می‌کند تا بتواند رمز ارز بیشتری بخرد یا پول نقد بیشتری قرض بگیرد. این ایده جدید نیست، اما این روش از وام‌دهی در برابر دارایی فقط توسط کسانی صورت گرفته که دارایی‌های عظیمی دارند. وام‌دهندگان کریپتویی با رها شدن از قید و بندهای قانونی می‌توانند به صورت آنی وام‌هایی با مبالغ مختلف از ۵۰۰ دلار گرفته تا رقم‌های بسیار بالاتر را پیشنهاد کنند تا وام‌گیرندگان راحت‌تر نسبت به پذیرش این ریسک راغب شوند.

دوره بی قانونی

در حال حاضر دقیقا مشخص نیست که تا چند وقت دیگر قرار است شاهد چنین شرایط بی‌قانونی باشیم. IRS هنوز مشکل سیستم وام‌دهی رمز ارزی را حل نکرده و قانون‌گذاران سایر کشورها هم اگرچه نشان داده بودند که می‌توانند چشم خود را روی حساب‌های بانکی آف‌شور ببندند، اما ظاهرا می‌خواهند رویکرد دیگری در قبال کوین‌های حریم خصوصی اتخاذ کنند.

کشور ژاپن که به موجب قانونی کردن بیت کوین در سال ۲۰۱۷ در زمینه رمز ارزها در این عرصه پیشی گرفته، در این زمینه رویکرد سخت‌گیرانه‌ای دارد. برخی از مقامات این کشور در حال فشار آوردن به صرافی‌ها هستند تا کوین‌های حریم خصوصی را از لیست خود خارج کنند. از سوی دیگر سعی دارند فراریان مالیاتی را شناسایی کنند که در چند سال گذشته گزارش درآمد آن‌ها کمتر از ۹۰ میلیون دلار بوده است.

قانون‌گذاران سایر کشورها هم به جنبش افتاده‌اند. استیون منوچین، وزیر خزانه‌داری آمریکا در سال ۲۰۱۸ در اجلاس گروه ۲۰ گفت تراکنش‌های مالی ناشناس باید متوقف شوند، و از اقتصادهای برتر دنیا خواست تا با همکاری یکدیگر از تبدیل شدن کوین‌های حریم خصوصی به «بانک سوئیس» بعدی جلوگیری کنند. از آن زمان تاکنون سازمان‌های مالیاتی با یکدیگر متحد شده و ۵ کشور بزرگ در گروهی به نام J5 گرد هم آمده‌اند تا این روش از فرار مالیاتی را مورد بررسی قرار دهند.

ولی علی‌رغم قانون‌گذاران که هنوز به راهکاری برای حل این مشکل نرسیده‌اند، تکنولوژی با سرعت به سمت جلو پیش می‌رود. دولت‌ها برای از بین بردن این شکاف حالا به دنبال تشکیل رابطه با صرافی‌ها و شرکت‌های بزرگ هستند تا با کمک آن‌ها بتوانند بینش عمیق‌تری نسبت به اکوسیستم رمز ارزها پیدا کنند.

صرافی کوین بیس که به عنوان اولین مجرای ورود تازه‌واردان به دنیای کریپتو شناخته می‌شود، پارسال اطلاعات مربوط به ۱۳ هزار نفر از مشتریان خود را با IRS در میان گذاشت تا آن‌ها بتوانند فرار های مالیاتی را شناسایی کنند. ولی حتی اگر در این صرافی بیت کوین خریده شود، همچنان روش‌هایی برای دور زدن قانون وجود دارد: مثلا کاربران می‌توانند سرمایه‌های خود را به کشورهایی منتقل کنند که قوانین ضدپولشویی ضعیفی دارند، یا با سرمایه‌های خود کوین‌های حریم خصوصی بخرند که ردیابی آن‌ها دشوارتر است.

دیو جوانز (Dave Jevans)، مدیرعامل شرکت CipherTrace، می‌گوید کوین‌هایی که حریم خصوصی اختیاری دارند قابل ردیابی هستند، اما آن‌هایی که حریم خصوصی از ویژگی‌های اصلی‌شان است خیلی سخت‌تر قابل ردیابی‌اند. وزارت امنیت آمریکا که از یافتن راهکاری برای حل این مشکل درمانده شده بود، چند وقت پیش اطلاعیه‌ای صادر و از شرکت‌های تکنولوژی درخواست کرد که اگر راهکاری برای ردیابی آثار به‌جا مانده از کوین‌هایی مثل مونرو و Zcash دارند، آن را با این سازمان در میان بگذارند.

با این حال بر هیچ‌کس پوشیده نیست که این سازمان‌های دولتی هر چه بیشتر به دنبال شناسایی کاربران باشند، کاربران راه‌های بیشتری برای مخفی کردن خودشان پیدا می‌کنند. نسل بعدی کوین‌های حریم خصوصی که بر روی پروتکلی به نام MimbleWimble ساخته می‌شود – پروتکلی که نام آن از روی افسونی برای قفل کردن زبان در کتاب هری پاتر برداشته شده است – تراکنش‌های سریع‌تر و با ضریب حریم خصوصی بالاتری خواهند داشت که مشکل مقیاس پذیری هم ندارند.

بنابراین نبرد بر سر حریم خصوصی احتمالا تازه شروع شده است. به گفته بعضی‌ها مثل جان مک‌آفی که اخیرا به یکی از طرفداران سرسخت رمز ارزها تبدیل شده، نتیجه‌ی این اتفاق از همین حالا به وضوح معلوم است. او که در ماه ژانویه اعلام کرده بود ۸ سال است مالیات نداده، از داخل قایقش در توئیتی نوشت:

نظر شما درباره فرار مالیاتی با بیت کوین و رمز ارزها چیست؟

منبع

برای خواندن مقاله فرار مالیاتی در سه روزنه اینجا کلیک کنید.